Af en toe vind ik mezelf mijmerend over het verleden, toen ik nog mantelzorger was. Dat is dan niet alleen gewoon terugdenken aan mijn moeder, aan iets concreets, wat ze deed of wat ze zei. Maar eerder lang en peinzend nadenken over hoe de situatie toen was en wat dat allemaal met mij gedaan heeft. Een beetje filosoferend over wat het mij gekost heeft en over wat het me juist opgeleverd heeft.
Gekost
Tja, wat heeft het me gekost? Tijd vooral natuurlijk. Allereerst de dagen dat ik als vaste afspraak in de week naar mijn moeder toeging. Plus daarnaast de momenten daaromheen, dingen als doktersbezoeken en ziekenhuisafspraken lieten zich natuurlijk niet volgens mijn agenda plannen. En tel daar de tijd bij op dat je bezig bent met het regelen. Al die formulieren invullen, dingen uitzoeken en nabellen, en later voor het PGB (PersoonsGebonden Budget) ieder kwartaal het administratief verantwoording afleggen over de gemaakte kosten.
En dan heb ik het nog niet eens over de tijd dat je je zorgen maakt hoe het nu allemaal moet. De uren die je ’s nachts ligt te piekeren over de onzekere toekomst of die je er zelfs van wakker ligt…
Veel tranen heeft het me gekost en hoofdbrekens. Soms heb je gewoon het gevoel alsof je er alleen voor staat.
Je zou ook nog letterlijk kunnen spreken van ‘kosten’, in de zin dat ik altijd part time ben blijven werken om zo tijd voor mijn moeder te hebben. Ook toen onze zoon zo groot was dat ik wel weer meer had kunnen werken. In die zin heeft het me ook concreet inkomen gekost.
Heb ik er dan spijt van? Nee, absoluut niet. Ik ben er achteraf (mijn moeder is in juni 2020 overleden) blij mee dat ik het voor haar heb kunnen doen. Ik kijk er tevreden op terug. Het mantelzorgen heeft me namelijk ook zeker het nodige opgeleverd. Wat dan?
Opgeleverd
Ik heb er veel van geleerd. Bijvoorbeeld om geduldiger te zijn. En niet altijd zo streng voor mezelf. Dat niet alles altijd perfect hoefde te zijn. En dat ik me niet constant schuldig hoefde te voelen als er eens iets niet goed ging. En zo leerde ik wat nou eigenlijk belangrijk was in het leven. Waar het voor mij nu echt om draaide: om liefde geven en krijgen. Om dingen met aandacht, échte aandacht, te beleven!
En ik leerde ook dat er op allerlei vlakken communicatie mogelijk is. Niet alleen maar verbaal, door te praten zoals we dat meestal doen. Maar dat er ook verbondenheid kan zijn zonder woorden. Door elkaar aan te raken, vast te houden, te strelen of te wiegen.
Ik heb ook geleerd dat ik niet alleen zo liefdevol met mijn eigen moeder kon omgaan, maar ook met haar medebewoners in het verpleeghuis. Dat lukte omdat ik leerde de mens achter de dementie te zien. Dat is denk ik dan ook een belangrijke opdracht voor ons allemaal, in kleine kring en in de maatschappij. Zo blijft iedereen zijn waardigheid houden en kunnen we allemaal van waarde zijn en blijven.
Wil jij hierover iets aan me kwijt? Via mijn website: www.mantelzorgerderliefde.nl kun je me bereiken!
Met Mantelzorger der liefde-groet,
Ingrid Keestra
Klik op deze regel voor de video van de gesproken blog.
Leave a Reply