Af en toe kan ik ineens niet snel genoeg op een woord komen, of vergeet ik hoe die ene persoon nou ook alweer heette… Soms denk ik dan: dit zal toch niet het begin zijn..? Maar ach, stel ik mezelf dan gerust, dat heeft iedereen toch wel eens? Je bent gewoon afgeleid of een beetje moe… Sinds ik over mantelzorg bij dementie schrijf, omdat mijn moeder 15 jaar de ziekte van Alzheimer had, vragen mensen me het regelmatig: “ben jij niet bang om het ook te krijgen?”. Eigenlijk valt dat wel mee, omdat mijn moeder de enige in mijn hele familie was die het had. En vooral omdat ik geleerd heb dat het doorgeven via DNA slechts in een klein percentage van de gevallen de oorzaak van alzheimer is. En die zitten dan vooral in de jong-dementie, dus waarbij de ziekte zich openbaart vóór het 65e levensjaar. (Mijn moeder had niet die vorm).
De laatste tijd denk ik veel aan mijn moeder. Op 27 juni is het al 3 jaar geleden dat ze overleed. Daar had ik verdriet om, omdat mijn moeder natuurlijk een sleutelfiguur in mijn leven was. Maar ik had er ook wel vrede mee, omdat ze na 15 jaar al zo ver in haar dementie was, dat er nog maar sporadisch contact mogelijk was. Haar voorland was dat ze alleen nog maar 24 uur per dag in bed zou vegeteren. Dat wilde ik niet voor haar en ook niet voor ons, haar gezin. Het voelde dus ook als een barmhartige dood.
Toen ze er niet meer was, kwamen er dus ook geen nieuwe belevenissen en verhalen meer bij over haar leven in het verpleeghuis. Of nieuwe voorvallen die ik meemaakte, bijvoorbeeld in de bureaucratische papierwinkel rondom haar ziekte. Dat maakte dat mijn inspiratie om deze blogs te schrijven minder werd en ik wil voorkomen dat het helemaal opdroogt. Om te voorkomen dat ik mezelf alleen maar ga herhalen, heb ik besloten dat dit de laatste keer is dat ik voor de Stichting Mantelzorgelijk geschreven heb. Bedankt Marjolijn Bruurs dat ik zo vaak op jullie platform heb mogen publiceren. Er verschenen sinds 2018 maar liefst 34 blogs van mijn hand. Ook veel dank aan jullie, de lezers die mijn schrijfsels lazen of mijn gesproken blogs bekeken en erop reageerden!
Toevalligerwijs (?) valt dit samen met de verkoop van het laatste exemplaar van de derde druk van mijn boek ‘Mantelzorger der liefde’. Aan een bibliotheek; dat het zo door meerdere mensen te lenen is vind ik mooi! Mijn 2e boek ‘Het Mantelzorger-Alfabet is nog steeds te bestellen via mijn website. Overigens blijf ik de Mantelzorg-der-liefde-community op Facebook gewoon voeden met interessante berichten over mantelzorg en dementie, dus wil je iets aan me kwijt? Via mijn website: www.mantelzorgerderliefde.nl blijf ik bereikbaar!
Omdat de hele Mantelzorger-der-liefde-episode in mijn leven natuurlijk begonnen is met mijn moeder, wil ik het daar ook mee eindigen. Vandaar de heel persoonlijke titel ‘Mantelzorg-Mama’ deze keer, laat het een ode aan haar zijn!
Aan mijn lieve mama, die ik in zoveel kleine dingetjes terugzie, waar ik zo vaak even met liefde aan terugdenk:
- Wiens trouwring ik aan een kettinkje om mijn nek draag, zodat ze altijd bij me is.
- Waarvan ik een geel vestje heb, dat ik graag draag, omdat me dat zo’n gezellig gevoel geeft.
- Die ik terugzie in hele onbeduidende dingen, zoals het gebaar van duimendraaien dat zij vroeger vaak deed als we samen tv keken. Als puber ergerde ik me daar mateloos aan. En nu komt het wel voor dat ik mezelf gedachteloos in deze pose terugvind, terwijl ik naar een film zit te kijken 🙂
- Ik denk aan haar als ik een appel schil, omdat zij dat kon met een hele appel zonder de schil te breken.
- Zie vaak even haar lach voor me, warm en ook wel guitig, ze lachte vaak en veel. Zelfs in haar dementie bleef ze altijd haar zachtmoedige zelf.
Ik lijk uiterlijk niet op haar, maar heb wel veel van haar geërfd: haar liefde voor dansen en lezen, haar desinteresse in huishoudelijke zaken en haar optimistische kijk op het leven in het algemeen.
Ze heeft me veel geleerd, ook door de mantelzorg-jaren heen. Ik ben er trots op dat ze mijn moeder was.
Met voor de laatste keer mijn Mantelzorger der liefde-groet,
Ingrid Keestra
Leave a Reply