Door dat liedje van Robert Long op de radio ben ik opeens terug in mijn tienertijd. Ik zit op mijn knieën bij de cassetterecorder in onze woonkamer en laat mijn moeder opgetogen zijn nieuwe plaat horen. Aanvankelijk was ze wat kritisch (“hij is soms zo grof!”), maar later konden zijn stem en melodieën haar toch zeer bekoren.
Aan het einde van de zaterdagmiddag, als het huis aan kant was, verkleedde mijn moeder zich in die tijd. Dan verruilde ze haar ‘daagse kleren’ voor een leuke jurk en kamde ze haar haren voor de spiegel, ook als ze die avond gewoon met mijn vader thuisbleef. Ze maakte zich mooi voor haar man, om samen met een glaasje sherry van de zaterdagavond te genieten!
Schoenen met hakjes en lippenstift opdoen waren ook vaste elementen in het optutten voor hun wekelijkse danslesavond, daar voelde ze zich chic mee. Ik herken dat, kan ook zeer opklaren van het aantrekken van dat mooie jurkje, gecombineerd met mijn hoogste hakken en juist dat ene perfect bijpassende paar oorbellen!
In de nieuwe microkosmos van het verpleeghuis heerst een andere orde. Praktisch is hier het toverwoord! Mijn moeder draagt tegenwoordig meestal broeken. Om lippenstift geeft ze al lang niet meer. Haar schoenen hebben nu klittenband, want dat is handig voor de verpleging. En ze zijn plat, want ze is door de Alzheimer zo wankel geworden… Gelukkig zijn er wel momenten met muziek; dan zingen we gezamenlijk oude liedjes en hebben we nog steeds schik in dansen. Dat kan namelijk ook prima op platte schoenen. Dan dans ik, bijt soms even op mijn lippen, maar zing dan weer dapper met haar mee! “Jouw beeld voor altijd in mijn hersens gegrift”.
Leave a Reply