Mensen moeten worden aangeraakt. Dat staat voor mij buiten kijf. In mijn ogen is het zelfs noodzakelijk voor een gelukkig leven. Knuffelen, kussen, strelen, troosten, omhelzen, liefhebben!
Als kind gaat het eigenlijk haast vanzelf. Je geeft en krijgt gemakkelijk lichamelijk contact. Als verliefde puber ook. Dan is huidhonger naar je teerbeminde een constante factor in je dag! 🙂 Als volwassene raken we echter steeds minder mensen vanzelfsprekend aan en als bejaarde is het op dat gebied helemaal belabberd gesteld. Terwijl het toch zo simpel is: leg eens een vriendschappelijke arm om iemand heen, een hand op zijn schouder, even liefdevol jouw wang tegen de hare. Het is plezierig voor beide partijen en aantoonbaar goed voor een mens, want je stressniveau daalt daadwerkelijk als je aangeraakt wordt!
Sinds Meneer Alzheimer meepraat in het leven van mijn moeder, raken we elkaar veel meer aan. Ik zit nu bijvoorbeeld heel vaak hand in hand met haar. Vroeger speelden er blijkbaar allerlei onuitgesproken conventies mee. ‘Dat doe je niet als volwassene!’ en ‘het ziet er vast stom uit, als ik met mijn moeder hand in hand loop’. Nu is het alleen maar fijn. Een vorm van contact die mogelijk is zonder de woorden die zij niet meer kan vinden. Liefde in zijn puurste vorm.
Daarom dit pleidooi voor het meer en vaker aanraken van degenen die je leuk vindt. Schroom niet! Of zoals ze hier in Twente zeggen: ‘mangs buj te bange!’.
Leave a Reply