Al jaren draag ik bij in de zorg voor mijn moeder die door de ziekte van Alzheimer in een verpleeghuis woont. Ik ben daar intussen aan gewend geraakt, heb daar mijn weg in gevonden. Berusting en balans in het verdriet en al het gedoe dat je er gratis bij krijgt. Sinds een tijdje is daar nu ook de zorg voor mijn vader bijgekomen. Met zijn 86 jaren woonde hij nog altijd in het ouderlijk huis. Maar door allerlei ouderdomskwalen werd hij opeens opgenomen in het ziekenhuis en moet hij nu revalideren in een tehuis. Het is nog onzeker wat de toekomst gaat brengen.
Druk regelend en heen en weer rijdend tussen de twee mensen die mij op de wereld zetten, besefte ik achter het stuur opeens dat ik keihard in de valkuil aan het vallen ben die ik zelf in Mantelzorger der liefde beschreven heb: nl. steeds maar dóórgaan, zozeer in de praktische modus zitten dat je geen tijd meer neemt voor je emoties. Je vooral leeg voelen. Niet echt stilstaan bij wat het voor me betekent dat mijn beide ouders nu zo kwetsbaar zijn. Geen zin hebben in kerstversiering ophangen. Niet hoeven huilen, omdat je er te druk voor bent…
Tot ik bij mijn moeders afdeling binnenkwam. Ze zat al in de grote zaal. Die was mooi versierd met lichtjes en een kerstboom, uit de speakers kerstmuziek. Mijn moeder had de nieuwe trui aan die ik voor haar uitzocht en die stond haar goed. Van allerlei kanten kwamen de mensen die zo goed voor haar zorgen naar me toe, om te vragen hoe het nu met mijn vader ging. Ze sloegen een arm om me heen en snapten hoe moeilijk het was. En toen ineens gebeurde het wel. Door de oprechte interesse van de ene mens in de andere.
Heftig snikken zonder te kunnen stoppen. Hard huilen om mijn pa die het zo moeilijk heeft, om mijn mam die niet eens weet wat er met haar eigen man aan de hand is, om mezelf, steeds minder kind. Hete tranen van onmacht, bezorgdheid en verdriet, maar ook van liefde. Hielp het? Nee. Luchtte het op? Eventjes. En ga ik nu weer door? Ja natuurlijk, er is immers geen keus? Alleen dan misschien in de manier waarop je dat doet, bijvoorbeeld door je tranen af en toe eens even flink te laten stromen. Of door erover te schrijven 🙂
Leave a Reply