Na een maandenlang verblijf in ziekenhuis en revalidatiehuis werd het onverbiddelijk duidelijk: mijn vader kon niet meer terug naar huis. Zelfs met een maximum aan thuiszorg was zelfstandig wonen niet meer haalbaar voor hem. Dat was hard. Voor hem. Voor ons als kinderen. Opeens waren er twéé hulpbehoevende, kwetsbare ouders. Gelukkig wonen wij in een land waar goede mogelijkheden zijn voor ouderen die zorg nodig hebben.
We zochten en vonden een nieuw huis voor hem. In het tehuis waar mijn moeder al op de gesloten afdeling voor mensen met dementie woont. Zo kan hij vanuit zijn appartement gemakkelijk naar haar toe, met de lift naar beneden, even met zijn rollator door de gang, zelfs zonder nat te worden als het regent! En er viel mooi licht door de ramen naar binnen. En de Deventer-toren bleek vanuit de kamer te zien! Na een gezamenlijke inspectie zag hij dan ook dat het goed was.
Het klussen, schoonmaken en uitzoeken van spullen kon beginnen. Druk, druk, druk waren we ermee. Wat kon er mee? Wat paste er wel in de veel kleinere kamers? Wat moesten we aan nieuwe meubels aanschaffen? Welke schilderijen, aquarellen en foto’s hadden de grootste emotionele waarde? Wat heeft een mens na 60 jaar wonen in een huis nodig om mee te nemen naar zijn laatste adres? Verdomd weinig eigenlijk. De oude klok, de vertrouwde lamp, de glazenkast met daarin alles wat mijn moeder bij elkaar spaarde.
Intussen vond ik het toch allemaal best lastig en confronterend. Alle clichés die je hier ooit over las zijn gewoon waar. Het trouwboekje van mijn ouders waar ik op stuitte, op zoek naar iets anders, maakte me aan het huilen. Dat de grote ronde eettafel van eikenhout die mijn vader zelf maakte niet mee kon, deed echt pijn.
Maar er zat ook een lichte kant aan. Ons doel was om hem zo fijn mogelijk te installeren in zijn nieuwe huisje. En dus zocht ik online fanatiek naar een leuke kleine eettafel, een tweezitsbankje en mooie houten bestekbakken voor in zijn keukenlaatjes. Omdat hout voor hem als timmerman altijd belangrijk was, bestelde ik een toiletbril van donkerbruin wengé, hetzelfde hout als de parketvloer in het ouderlijk huis.
Uit al deze kleine details haalde ik troost en plezier. Een opwinding maakte zich van me meester, als van een jonge bruid voor haar uitzet! En toen ik weer eens wat ophaalde bij het oude huis zag ik daar opeens een paar krokusjes in de tuin. ‘Een nieuwe lente, een nieuw begin’, werkelijk alle clichés blijken steun te bieden in emotioneel woelige tijden.
Moraal van dit verhaal? Laat alle die tegenstrijdige gevoelens toe, maar heb ook oog voor de kleine leuke dingen die er ook zijn. Groeten van een optimist tot in de kist 🙂
Leave a Reply