De letter L is van lachen, liedjes en natuurlijk van liefde!

800 450 Mantelzorger der Liefde

Samen lachen is fijn. Samen lachen met mensen met dementie is ook fijn. Om dingen die gezegd worden of gewoon om dingen die gebeuren. Onze zoon zag bijvoorbeeld onmiddellijk de lol in van de rollator die mijn moeder op een gegeven moment nodig had. Zij had er moeite mee dat ding te accepteren. Hij racete ermee door de gang van het verpleeghuis!  Daar samen om lachen werkte voor ons allemaal op dat moment heel bevrijdend.

Toen ik Eefje van Keeken, een van De Drie Zusters, interviewde voor mijn boek ‘Mantelzorger der liefde’ had zij ook leuk voorbeelden van dat eerlijkheid en onbevangenheid soms voor hilariteit zorgen: een mevrouw met alzheimer bekeek Eefje van top tot teen en meldde: “Zo, jij hebt goede benen!” Eefje was het met haar eens en samen hadden ze er plezier om.

Ook sprak een bewoner met dementie eens het volgende schitterende gebed uit:

“In de naam van de vader, de zoon en de heilige geest… én Henk!”

Je mag gewoon vrijuit lachen om dit soort dingen! Het is absoluut geen uitlachen, het is juist ook prettig voor de bewoner, omdat die merkt dat jij blij van hem/haar wordt.

Naast lachen en lol zijn liedjes ook een geweldig middel om samen plezier te hebben.

Volgens Van Daale is een lied een ‘gedicht, bedoeld om te zingen’. Deze formulering op zich is toch al poëzie? En wat te zeggen van de uitdrukking: ‘Het is weer het oude liedje…’.
Dat is niet zo positief bedoeld natuurlijk, iets van steeds hetzelfde, hetzelfde als tevoren. Maar bij mensen met dementie kan dat juist een voordeel zijn, omdat het dan nog wel herkend wordt.

Het gebied in de hersenen waar de muziek zetelt wordt door de ziekte van Alzheimer het laatst aangetast, later dan spraak en herinneringen. Maar hier dus gebruik van! Zoek uit welke liedjes jouw dierbare aanspreken en maak hiervan een persoonlijke playlist. Voor meer info over hoe je dit goed kan doen, kijk op www.alzheimermuziekgeluk.nl. Expert in Muziekgeluk Ignar Rip vertelt je daar graag meer over. Gezamenlijk oude liedjes zingen of luisteren geeft een gezellige manier van in contact zijn en kan nog steeds, ook als een gesprek voeren niet meer mogelijk is.

En bij de letter L mag de liefde natuurlijk niet ontbreken. Als de liefde niet bestond, bestonden wij ook niet. En kort samengevat zijn wij allen natuurlijk mantelzorgers geworden vanuit liefde. Omdat wij zo veel van onze dierbare met dementie houden, doen we zo graag dingen voor hen, met hen.

Dit gedicht van Jacques Perk gaat daarover. Het is een fragment uit zijn dichtbundel ‘Verzen voor een vriend’ die ik in 1988 van mijn moeder heb gekregen.

“Een zee van liefde,
in droppen uit te gieten,
zacht, één voor één…”

Voor mij is dat een soort aanwijzing hoe met mijn moeder om te gaan.
Zachtjes, geduldig en liefdevol.

Sinds Meneer Alzheimer meepraat in het leven van mijn moeder, raken we elkaar veel meer aan. Ik zit nu bijvoorbeeld heel vaak hand in hand met haar. Vroeger speelden er blijkbaar allerlei onuitgesproken conventies mee. “Dat doe je niet als volwassene” en “het ziet er vast stom uit, als ik met mijn moeder hand in hand loop”. Nu is het alleen maar fijn. Een vorm van contact die mogelijk is zonder de woorden die zij niet meer kan vinden. Liefde in zijn puurste vorm.

Want liefde, de liefde…. blijft altijd bestaan.

 

Met Mantelzorger der liefde-groet,

Ingrid Keestra

Leave a Reply

Your email address will not be published.