Dit plaatje is een jaar oud. Je ziet mij zitten in het donker op een bankje. Het is eigenlijk helemaal geen goede foto, dat weet ik als vrouw van een fotograaf heus wel. Waarom ik hem dan toch laat zien? Omdat hij dat éne moment toont, waarop ik een voor mij belangrijke beslissing nam.
Ik was eventmanager bij DeBroekriem en op de terugreis van de maandelijkse teamdag in Utrecht. In de trein en op het overstapstation bleef ik opgewonden nadenken over de aanstekelijke masterclass van De Vrije Denkers. Kortcyclisch denken… Na stap 1 komt stap 1! (Nee, dit is geen typefout, maar gaat over het feit dat de wereld sneller verandert dan je stappenplan aankan).
Gedachten buitelden over elkaar heen in mijn hoofd. Een helder vonkje sprong ineens in de brandstof van de ideeën die al langer lagen te sluimeren: ik ga het gewoon dóen, ik ga dat positieve boek over mantelzorg gewoon schrijven! Daar, op dat stationsbankje in Arnhem viel het besluit. Ik keek op en zag dat er spiegels boven me hingen. Iedereen om me heen ging door met zijn eigen reis, in zijn eigen wereld, maar ik legde het moment, mijn beslissing vast. Klik.
Nu is het een jaar later. Ik schreef een half jaar aan het boek ‘Mantelzorger der liefde’, dat op 19 september gepresenteerd werd. Velen lazen het al en de reacties van mensen die er echt wat aan hebben stemmen me blij. Er volgden allerlei mooie gesprekken en interviews. Alzheimer Cafés, geheugensteunpunten en verzorgingshuizen vragen me nu voor het geven van een lezing of workshop. En op dit moment denk ik na over het voorwoord voor de tweede druk!
Blijkbaar is wat ik deel waardevol voor anderen. En dat komt allemaal voort uit dit éne amateuristisch vastgelegde moment… Doen is de beste manier van denken.
Leave a Reply