De letter J is van… jaloezie en jouw portret (zoals je vroeger bent geweest)

800 450 Mantelzorger der Liefde

Iedereen is weleens een beetje jaloers. Op anderen die grappiger, slanker of succesvoller zijn dan wijzelf. Of op mensen die dappere dingen doen en altijd van die goede ideeën hebben. Zo zouden wij zelf dan ook willen zijn! Het gras bij de buren kan nou eenmaal soms van een heerlijk mals lentegroen-tintje zijn, terwijl jouw eigen gazonnetje kalig is en niet groen, maar geel en zo dor als een woestijn. Zolang je af en toe eens een keertje zo’n steek van jaloezie voelt, is dat geen drama. De volgende dag zie je dat er in jouw leven toch ook heus leuke dingen gebeuren en ga je weer lekker door.

Maar is het ook mogelijk om jaloers te zijn op jezelf? Zo ja, dan ben ik dat nu. Jaloers op de Ingrid die in 2016 onderstaande tekst schreef. Niet op het scherpe verdriet dat ze toen had omdat haar moeder net in het verpleeghuis opgenomen was. Maar wel op het plezier omdat ze toen nog samen met haar moeder kon dansen en zingen…

”Jouw portret, zoals je vroeger bent geweest”

Door die regel op de radio, afkomstig uit een liedje van Robert Long, ben ik opeens terug in mijn tienertijd. Ik zit op mijn knieën bij de cassetterecorder in onze woonkamer en laat mijn moeder opgetogen zijn nieuwe plaat horen. Aanvankelijk was ze wat kritisch (“hij is soms zo grof!”), maar later konden zijn stem en melodieën haar toch zeer bekoren.

Aan het einde van de zaterdagmiddag, als het huis aan kant was, verkleedde mijn moeder zich in die tijd. Dan verruilde ze haar ‘daagse kleren’ voor een leuke jurk en kamde ze haar haren voor de spiegel, ook als ze die avond gewoon met mijn vader thuisbleef. Ze maakte zich mooi voor haar man, om samen met een glaasje sherry van de zaterdagavond te genieten! Schoenen met hakjes en lippenstift opdoen waren ook vaste elementen in het optutten voor hun wekelijkse danslesavond, daar voelde ze zich chic mee. Ik herken dat, kan ook zeer opklaren van het aantrekken van dat mooie jurkje, gecombineerd met juist dat ene perfect bijpassende paar oorbellen.

In de nieuwe microkosmos van het verpleeghuis heerst een andere orde. Praktisch is hier het toverwoord. Mijn moeder draagt tegenwoordig meestal broeken. Om lippenstift geeft ze al lang niet meer. Haar schoenen hebben nu klittenband, want dat is handig voor de verpleging. En ze zijn plat, want ze is door de alzheimer zo wankel geworden…

Gelukkig zijn er wel momenten met muziek; dan zingen we gezamenlijk oude liedjes en hebben we nog steeds schik in dansen. Dat kan namelijk ook prima op platte schoenen. Dan dans ik, bijt soms even op mijn lippen, maar zing dan weer dapper met haar mee! “Jouw beeld voor altijd in mijn hersens grift”.

 

Deel uit het lied ‘Afscheid’ van Robert Long

Als je tijd hebt, sta nog even bij me stil

Omdat ik een soort van foto maken wil

Die geëtst wordt door een scherp gepunte stift

En jouw beeld voor altijd in mijn hersens grift

Zodat later als ik oud zal zijn en traag

Maar het leven beter doorheb dan vandaag

Ik m’n ogen sluit en oproep uit m’n geest

Jouw portret, zoals je vroeger bent geweest

 

Mantelzorger der liefde-groet,

Ingrid Keestra

Leave a Reply

Your email address will not be published.