Humor zal je redden!
Niet alleen de spreekwoordelijke kalmte zal ons redden, maar voor ook humor is je redding is mijn ervaring. Het is ontspannend en zelfs troostend in moeilijke tijden. Natuurlijk is het verdrietig dat mensen met dementie de juiste woorden niet meer kunnen vinden, maar durf ook gerust te lachen om gekke dingen die gezegd worden of gebeuren. En ook als er twee gesprekken tussen mensen met dementie soms volkomen langs elkaar heen gaan, mag je daar rustig schik om hebben hoor. Samen lachen of om elkaar, dat is geen uitlachen, dat is gewoon broodnodige ontspanning!
Toen mijn moeder nog thuis woonde kreeg ze op een gegeven moment problemen met koken, omdat het ordenen en plannen wat wanneer klaar moet zijn haar niet meer lukte. Ze loste dat zelf op door simpelweg sla te maken. Dag na dag (want koud, dus gemakkelijk). Toen mijn vader eens vroeg of ze nu alwéér sla aten, zei mijn moeder lachend: “Ja, dat vind je toch lekker?” en konden ze er samen om lachen. Geniaal toch?! 🙂
Herinner je samen de goede dingen
Een van de moeilijkste dingen van de ziekte van Alzheimer vind ik dat je steeds minder herinneringen met jouw dierbare zult delen. Nieuwe kun je niet zo gemakkelijk meer maken samen en de oude verdwijnen langzamerhand.
In de laatste maand dat mijn moeder thuis woonde werd ze 80 jaar. We hebben toen alle broers en zussen van mijn vader en haar uitgenodigd en vroegen hun om een voorwerp en/of foto mee te brengen dat op de een of andere manier voor hen een relatie had met mijn moeder. Die stopten we bij binnenkomst in een mooie oude koffer. Onder het genot van thee en taart werd er steeds iets uit de koffer gepakt en vertelden de gasten aan de hand van het voorwerp het bijbehorende verhaal met/over mijn moeder. Hier heb ik nog steeds goede herinneringen aan!
Ik weet niet zeker of mijn moeder zelf die verhalen ook nog meekreeg, maar misschien maakt dat ook niet eens zoveel uit. Ik weet zeker dat ze wel genoot van de gezellige sfeer en de mensen om haar heen, die zo samen met haar bezig waren. Dit laatste helpt me ook tegen de gedachte dat “het toch geen zin zou hebben om bij haar langs te gaan, want ze weet er toch niets van…”. Het gaat om het samen zijn op dat moment, op wat je dan voelt en ervaart. En ook al weet ze niet meer precies dat ik haar dochter ben, we voelen wel de verbondenheid tussen ons.
In een post van Alzheimer Nederland las ik ooit iets wat me altijd bijgebleven is, ongeveer als dit: “mijn vader weet niet meer wie ik ben, maar ik herinner me hem wel”. En daarom heeft het volgens mij wel zin om ernaartoe te blijven gaan.
Vraag tijdig hulp!
Veel mantelzorgers ploeteren in hun eentje door. Houden al die ballen in de lucht, tot ze er zelf bijna van omvallen. Dat vind ik wel bewonderenswaardig, maar niet zo slim, want je holt jezelf echt uit op die manier… Denk daarom bijvoorbeeld ook eens aan de mogelijkheid van een mantelzorg-vakantie of het inhuren van iemand die tijdelijk een deel van jouw zorg overneemt. Of regel hulp op ander vlak (bv. schoonmaken), als dat voor verlichting zorgt. Schroom niet om dit te doen, het helpt jou én je dierbare. Het is niet egoïstisch, maar zorgt er juist voor dat je het mantelzorgen langer vol kan houden.
Mantelzorger der liefde-groet,
Ingrid Keestra
Leave a Reply