Geluk met de kleine G…
Je leest dit waarschijnlijk omdat je mantelzorger bent (of in elk geval interesse in het onderwerp hebt). Dan weet je vast dat het vaak geen rozengeur & maneschijn is om die zorg voor iemand te hebben… Het kan zwaar zijn, en vermoeiend, en reuze verdrietig. Waarom ik het dan hier toch ga hebben over geluk en gul zijn en grappigheid? Omdat die er ook bijhoren. Als je in staat bent te accepteren dat de situatie is zoals hij is, kun je ook deze 3 G’s weer zien en voelen, is mijn ervaring.
Je kunt niet kiezen wat je overkomt in je leven. Maar hoe je er vervolgens mee omgaat is wel aan jou. Natuurlijk is het een grote tegenslag als bv. jouw lieve vader of echtgenote alzheimer krijgt. Dat je dan denkt ‘Waarom nou ik…?’ is heel menselijk. En het klopt hè, het leven is soms gewoon niet eerlijk. Maar in een verrassend aantal gevallen kan tegenslag een mens boven zichzelf doen uitstijgen. Soms kan weerstand mensen sterker, vaardiger, flexibeler of zelfs uiteindelijk gelukkiger maken.
Geluk zit hem in kleine dingen. Ik ben tegenwoordig heel gelukkig als ik een klein moment van echt contact met mijn moeder heb. Omdat we geen gesprek meer kunnen hebben, bereik ik dat nu bijvoorbeeld door muziek. Ik denk dat er geen ander medium zo geschikt is om communicatie op gang te brengen en voor geluk te zorgen als muziek! Hiermee kun je het levensgeluk van jouw dierbare echt vergroten (én van jezelf)! Veel in het nieuws is op dit moment Erik Scherder, daarnaast wil ik hier Ignar Rip noemen en Machgiel Bakker. De laatste ontwikkelde ‘de Soundtrack van je leven’: een blauwdruk van iemands leven in muziekstukken. Hier samen naar luisteren, meezingen kan veel plezier opleveren en bovendien mooie herinneringen terug laten komen. Er bestaat zelfs een speciaal online radiostation voor mensen met dementie: Radio Remember. Zij proberen met vertrouwde muziek mensen met dementie plezier te geven.
Wees gul
Er is vaak maar weinig nodig om geluk te voelen: een beetje oprechte liefde en aandacht voor de mensen om je heen doet wonderen. Geef het graag. Toen ik eens gewoon rustig bij mijn moeder zat en met mijn aandacht helemaal bij haar was, ontspon zich de volgende schitterende kleine dialoog:
Zij: “Waar ben je nou?”
Ik: “Ik ben bij jou”.
Zij: “Oh, dat wist ik helemaal niet! Wat fijn!
Ben je ook bij jezelf?”
Ik: “Ja…”
Zij: “Fijn hè, samen?”
En zo is het.
Ik ken ook mensen die grappiger zijn geworden door de dementie. Bijvoorbeeld de oma van Kim had Alzheimer en veranderde als persoon. Van een strenge dame werd ze veel toegankelijker, zachter en grappig. Hierdoor kreeg Kim een veel betere band met haar en ging ze graag naar haar toe.
Soms gebeuren er ook gewoon hele grappige dingen. Mijn moeder zei bijvoorbeeld eens dat ik zo’n ‘mooi schreeuwding’ om had. Hiermee bedoelde ze mijn kleurrijke sjaal. Natuurlijk is het verdrietig dat ze de juiste woorden niet meer kon vinden, maar durf ook te lachen om gekke dingen die gezegd worden of gebeuren. Ook als er twee gesprekken tussen mensen met dementie soms volkomen langs elkaar heen gaan mag je daar rustig schik om hebben. Samen lachen of om elkaar, dat is geen uitlachen hoor, dat is gewoon broodnodige ontspanning!
Mantelzorger der liefde-groet,
Ingrid Keestra
Leave a Reply