Over afkortingen en dingen durven doen en zeggen
In de mantelzorg-reis die ik samen met mijn moeder met alzheimer afleg, kwam ik al veel afkortingen tegen. Een paar belangrijke daarvan beginnen met een E, nl. EPD: Elektronisch Patiënten-Dossier en EVV’er: Eerst Verantwoordelijke Verzorgende.
Het elektronisch dossier op afstand dat in veel verpleeghuizen bijgehouden wordt, vind ik handig. Met een eigen e-mailadres en wachtwoord kun je daarin toegang krijgen tot een persoonlijk zorgportaal, waarin informatie staat over jouw dierbare. Het voordeel hiervan is dat je heel gemakkelijk bij kunt blijven over de dagelijkse gang van zaken, over medicatie en behandeling etc. Ook kun je zo laagdrempelig contact zoeken om vragen te stellen. Er zijn verschillende systemen, ik heb zelf goede ervaringen met ‘Caren zorgt’ van Nedap, dat gebruikt wordt in het verpleeghuis van mijn moeder.
Op de zwarte dag dat wij onze moeder naar het tehuis moesten brengen, werden we persoonlijk door de Eerst Verantwoordelijke Verzorgende ontvangen en gerustgesteld. Dat was prettig, vooral omdat wijzelf zo gespannen en verdrietig waren. We praatten en dronken koffie en kregen een uitgebreide rondleiding van haar door het huis. Mijn moeder vond het er gezellig en meende er al eerder te zijn geweest (niet waar, maar dat gaf me wel het idee dat ze het er leuk vond). Daarna zaten we gezamenlijk een beetje stilletjes in mijn moeders kamer, tot haar EVV’er vriendelijk maar kordaat zei dat we nu maar gewoon weg moesten gaan. En dat het nu moeilijk te geloven was, maar dat we ons over zes weken er echt beter bij zouden gaan voelen. En dat was waar.
Die EVV’er was daarom voor mij zeker in de beginfase van de opname van mijn moeder in het tehuis van groot belang. Mijn moeder kreeg twee EVV’ers toegewezen, gouden dames met veel ervaring, er had er altijd wel eentje dienst. Dat was heel fijn, omdat er zo altijd iemand van alles van haar op de hoogte was. We bouwden echt samen een band op en dat is werkelijk zo belangrijk, omdat je toch jouw geliefde familielid in vertrouwen bij hen achterlaat.
In dit verband zijn ook belangrijke woorden met een E voor mij ‘eerlijk’ en ‘experimenteren’. Als je tegenover de buitenwereld eerlijk bent over de ziekte van je dierbare, kun je er ook begrip voor krijgen. Schaam je niet, ook niet over moeilijke dingen als decorumverlies (zie mijn blog over de letter D) en incontinentie. Het hoort er allemaal bij. Benoem het maar gewoon. Niemand kan er immers wat aan doen. Mij heeft moedig eerlijk zijn veel goeds gebracht!
Over experimenteren las ik ooit de volgende uitspraak, die mij enorm triggerde:
“Ik zie tegenwoordig alles als een experiment en dat geeft me toch een ruimte!”
Natuurlijk lukt het niet om hier altijd naar te leven, maar ik vind dat deze invalshoek zeker de moeite waard is bij het mantelzorgerschap. Er gebeuren onverwachte dingen, je moet met van alles dealen en leren omgaan. Improviseren helpt, zeker als je het ook nog met wat humor kunt combineren. Als je in staat bent om het hele pad af en toe als een soort experimenteer-avontuur te zien, waarin je dus zelf ook de regie kunt hebben, wordt het in elk geval minder alleen maar zwart. Van ‘Waarom overkomt mij dit toch allemaal?’ naar ‘Dit gebeurt in mijn leven, dit is zo. Als ik nu eens dit probeer, hoe pakt dat dan uit?’. Probeer het maar eens.
Mantelzorger der liefde-groet,
Ingrid Keestra
Leave a Reply