Lastige dingen met een D, en een positief einde!
De reden dat ik mantelzorger ben geworden ligt in de dementie van mijn moeder. Wát een rotziekte zeg, de diagnose ervan maakte ons allen zo verdrietig… en ook angstig voor wat er komen ging. Ik ga het hier dan ook zeker niet bagatelliseren: als jouw dierbare dit krijgt, is dat zeer moeilijk te verteren. Stukje bij beetje zal het slechter gaan en daar moeten alle betrokkenen dan mee om leren gaan.
Soms lukte me dat niet. Was ik te ongeduldig, te snel boos of kon ik het eenvoudigweg even niet opbrengen. Maar hé, wees niet zo streng voor jezelf! Ik leerde in de loop der tijd dat alle emoties er mogen zijn. Ook verdriet, woede of pijn. Al doende leer je een manier te vinden die bij jou past, die jou helpt ermee om te gaan. Met vallen en opstaan kan ook jij die modus vinden. Morgen komt er weer een dag. Dan begin je dapper weer opnieuw!
Ergens in de reis die dementie is voor je dierbare & zijn/haar familie kan je op het moment komen dat je moet erkennen dat dagopvang noodzakelijk is. Dat is een grote stap. Mijn vader wilde er bijvoorbeeld heel lang niet aan. Hij had het gevoel dat hij mijn moeder dan ‘wegdeed’. Gelukkig was de huisarts van mijn ouders zeer betrokken en kenden en vertrouwden ze hem al decennialang.
Omdat de dokter zei dat de rek er bij mijn vader uit was (te vermoeid, hij zou eraan onderdoor gaan als het nog langer zou voortduren zo) hebben we zijn advies uiteindelijk toch opgevolgd en ging mijn moeder eerst één dag naar de dagopvang dicht in de buurt. Later is dat stukje bij beetje uitgebreid tot meerdere dagen per week. Dit bracht mijn vader dan even een dag(deel) rust en daardoor kon hij ook weer eens lekker de krant lezen of even de stad in fietsen. Daardoor kon hij er de resterende tijd weer beter tegen.
Er kunnen ook momenten komen waarop je dierbare onaangepast gedrag gaat vertonen. Bijvoorbeeld ongegeneerd winden laten of boeren, of zich zomaar uitkleden in een kamer vol mensen. Je bent geschokt. Wat onfatsoenlijk! Dat is echt niets voor jouw dierbare.
Dat klopt, maar hij/zij realiseert zich niet meer dat het onacceptabel is om zo te doen. Ik vind dat je dat gewoon gênant mag vinden en moet ingrijpen waar nodig. Toen mijn moeder zich middenin een winkel ging uitkleden omdat ze iets wou passen, heb ik haar daarin tegengehouden en haar naar het pashokje gebracht. En aan de verkoopster uitgelegd waarom dit zo gebeurde.
In het verpleeghuis was een man met dementie die spontaan op zijn mond gekust werd door een medebewoonster. Dit gebeurde waar zijn vrouw bij zat en die was daar heel boos en jaloers door.
Onthou echter goed dat het niet expres is. Door de ziekte is er geen besef meer van wat hoort en niet. Dat helpt hopelijk om er niet boos om te worden. Probeer het met wat humor en communicatie op te lossen. En daar komt die dapperheid weer om de hoek kijken! Je doet wat je kunt, Wees moedig in het durven experimenteren met dingen. Hoe je jouw dierbare benadert. Wat werkt wel voor hem/haar? Wat niet? Onthou dat je het allemaal goed bedoelt. Vergeef jezelf als het eens minder goed uitpakt. Uithuilen en de volgende keer weer verder. Wees een dappere dodo! Mijn steun heb je.
Mantelzorger der liefde-groet,
Ingrid Keestra
Leave a Reply