De letter A is van… alzheimer, acceptatie en aanraken

800 450 Mantelzorger der Liefde

Raak iemand met alzheimer gewoon aan!
Dertien jaar geleden kreeg mijn moeder de ziekte van Alzheimer. Dit is de meest voorkomende vorm van dementie en het was heel ingrijpend voor haar en ons, omdat ze steeds meer vergat en steeds minder zelfstandig kon doen. Zo’n proces gaat gepaard met veel pijn, verdriet en onmacht. Iedere patiënt heeft daarin zijn eigen route te gaan.

De gemiddelde duur van dit ziekte-traject is 7,5 jaar, maar natuurlijk zijn daar vele varianten op. Het had natuurlijk grote impact op ons gezin. Mijn moeder vergat steeds meer en kon steeds minder. Noodgedwongen zochten we onze weg in deze voor mij nieuwe wereld. Accepteren dat mijn moeder dit had en het eigenlijk alleen maar slechter zou worden, vond ik moeilijk. Toch blijkt een mens veerkrachtiger te zijn dan je denkt: in de loop van de tijd leer je langzamerhand te aanvaarden dat dingen zijn zoals ze zijn. En dat je focus verlegd kan worden naar kijken wat nog wél kan.

In deze jaren heb ik dan ook veel geleerd, over mantelzorgen en zeker ook over mezelf!

  • Hoe om te gaan met het verdriet dat je iemand stukje bij beetje kwijtraakt.
  • Dat je niet alleen goed moet zorgen voor je dierbare, maar ook voor jezelf, omdat je het dan langer volhoudt.
  • Hoe een positieve blik dingen gemakkelijker en plezieriger kan maken.
  • Hoe je toch contact kunt hebben als een gesprek niet meer lukt.

Ik ben erover gaan schrijven (de positieve gids ‘Mantelzorger der liefde’) en spreken, in Alzheimer-Café’s en verpleeghuizen. Aan de hand van dit Mantelzorg-Alfabet wil ik 26 afleveringen lang relevante onderwerpen bespreken in de hoop dat jij als lezer daar iets aan hebt.

Alle mensen moeten worden aangeraakt, ook mensen met dementie. Dat staat voor mij buiten kijf. In mijn ogen is het zelfs noodzakelijk voor een gelukkig leven. Knuffelen, kussen, strelen, troosten, omhelzen, liefhebben! Als kind gaat het eigenlijk haast vanzelf. Je geeft en krijgt gemakkelijk lichamelijk contact. Als verliefde puber ook. Dan is huidhonger naar je teerbeminde een constante factor in je dag! 

Als volwassene raken we echter steeds minder mensen vanzelfsprekend aan en als bejaarde is het op dat gebied helemaal belabberd gesteld. Terwijl het toch zo simpel is: leg eens een vriendschappelijke arm om iemand heen, een hand op zijn schouder, even liefdevol jouw wang tegen de hare. Het is plezierig voor beide partijen en aantoonbaar goed voor een mens, want je stressniveau daalt daadwerkelijk als je aangeraakt wordt!

Sinds Meneer Alzheimer meepraat in het leven van mijn moeder, raken we elkaar juist veel meer aan. Ik zit nu bijvoorbeeld heel vaak hand in hand met haar. Vroeger speelden er blijkbaar allerlei onuitgesproken conventies mee. ‘Dat doe je niet als volwassene!’ en ‘het ziet er vast stom uit, als ik met mijn moeder hand in hand loop’. Nu is het alleen maar fijn. Een vorm van contact dat mogelijk is zonder de woorden die zij niet meer kan vinden. Liefde in zijn puurste vorm.

Een gesprek voeren met mijn moeder is helaas niet mogelijk meer. Maar via aanrakingen kunnen we ons toch nog dichtbij elkaar voelen, bijvoorbeeld als ik haar handen en gezicht met crème insmeer en zachtjes masseer. Hier genieten we dan beiden van, zo beleven we het moment toch samen. Vandaar dit pleidooi voor het meer en vaker aanraken van je dierbare met dementie. Schroom niet, gewoon doen!

Mantelzorger der liefde-groet,

Ingrid Keestra

Leave a Reply

Your email address will not be published.